Nazwa:

Najprawdopodobniej najstarszą nazwą krainy była to pochodząca z języka jej pierwotnych mieszkańców, elfickiego plemienia Nandorów, czyli Lórinand (Złota Dolina – lór- złoty, nand dolina). Inną nazwą, również w języku Nandorów, jest Lindorinand (Dolina Kraju Śpiewaków – lind śpiewak, dor  kraj, nand dolina). Od tych dwóch najstarszych nazw pochodzi queneyska nazwa Lórien, która pojawiła się zapewne po upadku Eregionu, kiedy to do Złotego Lasu przybyli Ñoldorowie, a która brzmiała Laurelindórinan (Dolina [Kraju] Śpiewającego Złota  – laurë złoto, lind- śpiewać, dor kraj, nan  dolina).

Najpopularniejsza nazwa sindarińska, Lórien pochodzi zapewne od ogrodów Irmo z Amanu i musiała zostać nadana przez tych przybyszów z Eregionu, którzy w przeszłości przebywali w Valinorze (zapewne przez Galadrielę, a którym Złoty Las skojarzył się właśnie z krainą Amanu. Lórien można by było wtedy tłumaczyć jako Kraina Snów (lór sen, -ien/-ian końcówka typowa dla nazw krajów). Inaczej pochodzenie nazwy Lórien i jej podobieństwo do nazwy ogródów Irmo można tłumaczyć zwykłym zbiegiem okoliczności. Mogła ona bowiem powstać wcześniej i oznaczać Złoty Kraj ([g]lor złoty, -ien/-ian końcówka typowa dla nazw krajów). Sensowniej wyglądałoby wtedy znaczenie nazwy Lothlórien (Kraina Złotych Kwiatów – loth kwiat i Lórien).

Rohańskie określenie Dwimordene w rzeczywistości zostało zaczerpnięte z języka staroangielskiego (dwimor? nawiedzony, dene/denu dolina), którego Tolkien używał właśnie do oddania języka Rohirrimów.

Najczęściej używana nazwa Lórien w westronie to po prostu Złoty Las (ang. Golden Wood).

Geografia:

Stolicą tej krainy było miasto Caras Galadhon, rozlokowane wśród gałęzi ogromnych mallornów  i otoczone żywopłotem. Było położone w samym sercu Lórien, w obszarze zwanym Egladil (sin. Klin). Inne ciekawe miejsca w Lórien to wodospad Nimrodel  i wzgórze Cerin Amroth, gdzie swój dom miał król Amroth.

Historia:

Kraina ta zamieszkana była przez elfy leśne, leżała nieopodal Gór Mglistych, w widłach rzeki Celebrant  i Anduiny. Pierwszymi zamieszkującymi ją elfami byli zapewne Nandorowie, którzy po tej stronie Gór odłączyli się od wędrujących na Zachód Eldarów, w czasach późniejszych dołączyli do nich zapewne również Avari, którzy mniej więcej w czasach Wojny o Klejnoty zostali zmuszeni do opuszczenia swoich siedzib na wschodzie. Na początku Drugiej Ery do krainy przybyło wielu Sindarów  i Noldorów ze zniszczonego Beleriandu. Wtedy też zapewne sindarski książę Amdír założył w Lórien swoje królestwo.

Amdír rządził w Lórien do 3434 r. DE, kiedy to poległ w bitwie na Dagorlad, gdzie walczył przeciw wojskom Saurona po stronie Ostatniego Sojuszu. Po nim królem został jego syn, Amroth, który najprawdopodobniej rządził do 1981 r. TE, kiedy opuścił kraj w celu poszukiwań swojej ukochanej, Nimrodel, a później wspólnie z nią udał się na południe do Dol Amroth. Mniej więcej w połowie Drugiej Ery królestwem Amrotha zainteresowała się Galadriela, wówczas jeszcze przebywająca w Eregionie. Poszukiwała ona dogodnego miejsca, z którego mogła prowadzić działania przeciwko Sauronowi i takim właśnie wydawało jej się Lothlórien. Według Niedokończonych Opowieści przeniosła się tam na stałę między 1350 a 1400 r. DE, po tym jak została pozbawiona władzy w Eregionie w wyniku machinacji Saurona. Celeborn dołączył do niej po 1697 r. DE (po upadku Eregionu w wojnie z Sauronem). Rządzili krainą wspólnie do 3021 r. TE, kiedy Galadriela razem z resztą Powierników Pierścieni odpłynęła do Amanu. Celeborn jeszcze jakiś czas pozostawał w Śródziemiu, rządząc w Lórien samotnie. Opuścił krainę przed 120 r. CE.

Całe Lórien chronione było czarami Galadrieli (wzorowała się w ten sposób na Obręczy królowej Meliany, osłaniającej Doriath), nieprzyjaciel nie miał więc tam wstępu. Dodatkową ochronę sprawowały oddziały elfich łuczników i zwiadowców. W krainie tej czas zdawał się stać w miejscu. Legendy opowiadane w Rohanie mówiły o czarownicy elfów, która usidla każdego obcoplemieńca przybyłego do Lórien. Mawiano, że nikt stamtąd nigdy nie powrócił, a jeżeli nawet to odmieniony. Podania te odnosiły się oczywiście do Galadrieli i jej czarów.